Igrzyska śmierci

Tytuł: Igrzyska śmierci
Autor: Suzanne Collins
Ilość stron: 350
Wydawnictwo: Media Rodzina
Tłumaczenie: Małgorzata Hesko - Kołodzińska, Piotr Budkiewicz
Rok wydania: 2009
Ocena: 10/10

Na ruinach dawnej Ameryki Północnej rozciąga się państwo Panem, z imponującym Kapitolem otoczonym przez dwanaście dystryktów. Okrutne władze stolicy zmuszają podległe sobie rejony do składania upiornej daniny. Raz w roku każdy dystrykt musi dostarczyć chłopca i dziewczynę między dwunastym a osiemnastym rokiem życia, by wzięli udział w Głodowych Igrzyskach, turnieju na śmierć i życie, transmitowanym na żywo przez telewizję.
Bohaterką, a jednocześnie narratorką książki jest szesnastoletnia Katniss Everdeen, która mieszka z matką i młodszą siostrą w jednym z najbiedniejszych dystryktów nowego państwa. Katniss po śmierci ojca jest głową rodziny - musi troszczyć się o młodszą siostrę i chorą matkę, a jest to prawdziwa walka o przetrwanie...


Pierwszy raz czytałam tę książkę, jak i całą trylogię jakieś 5/6 lat temu. Po jej przeczytaniu mój "kac książkowy" trwał ok 2 lat i przez ten czas nie przeczytałam ani jednej innej książki, oprócz lektur.
Tym razem, mam takie same odczucia jak wtedy.
Fabuła bardzo mi się podoba, jest oryginalna i porusza wiele ważnych spraw. Podziwiam autorkę, za to, że wszystko tak idealnie złożyła w całość.
Jeśli chodzi o bohaterów, to w każdym z nich jest coś, za co go kocham. Są świetnie wykreowani i co najważniejsze różnią się od siebie. Jednak najbardziej pokochałam Katniss. Podziwiam ją za jej odwagę, poświęcenie, upór. Robiła wszystko, aby zapewnić pożywienie rodzinie, zgłosiła się za siostrę do Igrzysk, a najbardziej w tej części urzekło mnie to, co zrobiła dla Rue po jej śmierci.
Moje serce skradł również Gale. Jest wspaniałym przyjacielem Katniss, opiekuje się jej rodziną, mimo tego, że sam musi wyżywić swoją. Wątpię, że każdy postąpił by tak jak on, w szczególności w dwunastym dystrykcie, dlatego bardzo zazdroszczę głównej bohaterce takiego przyjaciela.
Tak jak już wspominałam, książka porusza ważne wątki. Ludzie są podporządkowani władzy, większość ich przewinień jest karana śmiercią lub służbą w Kapitolu. Głowy państwa chcąc pokazać swoją wyższość organizują co roku Głodowe Igrzyska, podczas których wzajemnie mordują się niewinne dzieci. Gdy pomyślę o tej książce i o tym co się w niej działo od razu zaczynam rozmyślać o życiu i śmierci oraz o tym, że mam ogromne szczęście, że wiodę normalne życie w normalnym świecie. Zarówno w książce, jak i w filmie widać, że mordująca się młodzież ma wyrzuty sumienia po zabójstwach, do których zmusza ich państwo. Ale mordują także po to by samemu przeżyć i wrócić do domu. Jest to idealnie przedstawione na przykładzie głównej bohaterki.
Nie jestem w stanie opisać postawy wykreowanego państwa w stosunku do ludzi, którzy ciągle pracują i dostarczają potrzebne materiały, produkty żywnościowe itd. do Kapitolu. Większość dystryktów jest biedna, chociaż może tak się nie wydaje. W dystrykcie 12,w którym żyje główna bohaterka panuje głód, brud, a niektórzy nie dożywają wielu lat. Najgorsze jest to, że nasz świat trochę przypomina ten cały "system" przedstawiony w tej książce, jak i w całej trylogii.
Styl pisania autorki bardzo mi się podoba. W książce jest dużo krwawych scen, smutnych, podczas których trudno powstrzymać łzy, ale pojawiają się również te zabawne.
Książkę polecam każdemu. Jak do tej pory, odkąd ją przeczytałam po raz pierwszy to muszę Wam powiedzieć, że książka nadaje się idealnie, jako przykład z literatury do każdej rozprawki, przez to, że porusza tak wiele ważnych wątków. Zmusza nas do refleksji na temat życia, a nawet śmierci, przez co przekazuje nam to co jest najważniejsze w życiu.